“Wolę poród od dentysty”… – mówię to zawsze, kiedy muszę dać sobie wyleczyć zęba albo usunąć kamień. Bo ja bardzo dobrze wspominam wszystkie moje cztery porody. Męczysz się, ale wiesz co z tym zrobić, wiesz jak sobie pomóc, a potem jest najwspanialszy owoc tego trudu i radość którą dzielisz z całym światem. A na fotelu dentystycznym nigdy nie wiem co z sobą począć (oprócz chęci ucieczki oczywiście), a potem jakoś nikt mi nie gratuluje efektów 😉

Poniżej przedstawiam Wam mój artykuł. Napisałam go w 2010 roku, jeszcze przed porodem naszego pierwszego dziecka, będąc w ciąży. Miałam to szczęście, że wpadła mi wtedy w ręce książka Włodzimierza Fijałkowskiego “Rodzi się człowiek”, a po kolejne sama już zawędrowałam do biblioteki. Z tego wszystkiego zrodził się ów artykuł, który edytowałam potem po każdym moim porodzie – konfrontując go kolejne razy z praktyką.

Artykuł ten pomógł już niejednej mojej koleżance, mam nadzieję że będzie służył dalej! Miłej lektury:

 

Julia Elżbieta Stanecka

Tekst ten przeznaczony jest dla kobiet w ciąży i ich mężów. Ma na celu pomoc w przygotowaniu się do porodu naturalnego tak, aby małżonkowie przeszli przez ten akt z jak największą satysfakcją oraz dla dobra rodzącego się dziecka i jego matki.

Życzę owocnej lektury, wspólnego dobrego przygotowania się do porodu i tego, aby artykuł ten choć trochę stał się w tym pomocny. Życzę ponadto wspaniałego porodu i radości z tych wielkich misji, jakimi są macierzyństwo i ojcostwo.

J.E.S.

I

STEREOTYPOWA KONCEPCJA PORODU

poród = ból, który kobieta ma biernie przetrzymać;

poświęcenie dla dziecka w cierpieniu.

W tej koncepcji kobieta jest postacią bierną, często nieprzygotowaną do porodu, nieświadomą tego, co ją czeka. Nastawia się ona psychicznie w następujący sposób: „poród to nieuniknione cierpienie, które jakoś zniosę dla dziecka, bo go kocham. Nie wiem, co mnie czeka, ale na pewno będzie strasznie boleć. Jakoś to wytrzymam. Tyle kobiet wytrzymało, to i ja wytrzymam.” Zdaje się ona całkowicie na personel medyczny, który ma ją przeprowadzić przez akt rodzenia. Oczywiście personel właśnie do tego zadania jest przeznaczony, natomiast właściwa postawa kobiety, to bycie przygotowaną do współpracy z tym personelem. Jednak w stereotypowym podejściu do porodu jej postawa jest całkowicie bierna. Ma ona poczucie, że ponosi rodzaj męczeństwa dla swojego dziecka, gdyż jest to nieuniknione. Często nie zna szczegółów przebiegu porodu, gdyż nie dokształca się odpowiednio wcześnie w tym względzie. Nastawia się więc na nieznane, przyjmując postawę, iż „jakoś to będzie, natura sama pokieruje”. Jednak bez odpowiedniego przygotowania nie pokieruje kobietą natura, lecz ból. Właśnie po to, aby kierowała kobietą „natura” potrzebne jest przygotowanie do porodu. Gdy kobieta jest przygotowana, wie czego się spodziewać, znacznie mniej rzeczy ją zaskoczy, gdyż zna typowy przebieg porodu, sens i znaczenie tego co się dzieje, typowe dolegliwości, które mogą wystąpić, sposoby jak sobie z nimi radzić, kolejne etapy porodu. A przede wszystkim kobieta wie, co sama może czynić, aby poród nie był biernym przetrwaniem bólu, lecz jej działaniem dla dobra dziecka.

Dochodzimy tutaj do drugiego aspektu stereotypowego podejścia kobiety do porodu – kobieta boi się. Przede wszystkim o siebie – boi się bólu. Oczywiście boi się również o dziecko, ale zarówno jeden i drugi lęk, niczego nie wnosi, w niczym nie pomaga. Wręcz przeciwnie. Następuje błędne koło:

1. Kobieta boi się, że będzie ją bolało, boi się też, czy poród przebiegnie bez szkody dla dziecka.

2. Lęk powoduje automatyczne spięcie, które przekłada się na mięśnie. Następuje niepotrzebne spięcie mięśni.

3. Spięcie mięśni prowadzi do ich niedotlenienia, co powoduje lub potęguje fizycznie odczuwalny ból.

4. Im więcej boli, tym więcej kobieta się boi. Koło się zamyka.

Do powyższych czterech punktów należy dodać fakt, iż niedotlenienie mięśni nie tylko szkodzi matce, ale również dziecku – również do niego dociera mniej tlenu, co jest zjawiskiem niepożądanym.

Jawi się nam tu błędne rozumienie macierzyństwa podczas aktu porodowego. Oczywistym jest bowiem, że akt porodowy jest aktem macierzyńskim i to jednym z najważniejszych. Kobieta nie może więc skupiać się w nim głównie na sobie, lękając się o to, czy podoła w przetrwaniu tego cierpienia, lecz powinna się skupić przede wszystkim na dziecku, które w tym czasie szczególnie potrzebuje jej pomocy. Nikt nie może mu w tych chwilach tak pomóc jak matka. Dla dziecka jest to równie trudny czas, prawdopodobnie nawet trudniejszy, z racji jego całkowitej bezbronności. Jednak ono nie jest w stanie powiadomić o tym swojej matki. Często następuje kontrast pomiędzy krzyczącą lub jęczącą z bólu kobietą, która biernie poddaje się cierpieniu lub walczy z nim (bezskutecznie – stosując mechanizm błędnego koła, ukazanego powyżej), a dzieckiem, które również cierpi, lecz nie daje o tym znać w żaden sposób, jest nieme, cierpi w milczeniu. Kobieta natomiast, owładnięta już przez ból, często skupia się wyłącznie na samej sobie, wyłącznie na własnym cierpieniu, co oczywiście nie wnosi żadnej pomocy ani jej, ani dziecku. Należy więc odwrócić to myślenie. Pierwszym krokiem ku temu jest przekształcenie w świadomości kobiety lęku o siebie w troskę o dziecko. Troska to już całkiem co innego niż lęk. Troska prowadzi do konkretnych działań, w celu zapewnienia dziecku wszystkiego, czego mu potrzeba w tych ważnych i trudnych dla niego chwilach.

Warto tutaj wspomnieć o ciekawostce, jaką jest wpływ Biblii na ukształtowanie się stereotypowego podejścia do porodu. Sławne słowa z Księgi Rodzaju „w bólu będziesz rodziła dzieci”^♣, oparte są na nieścisłym tłumaczeniu. Użyte w hebrajskim oryginale słowo etsebh nie oznacza bólu, lecz uciążliwy wysiłek. Różnica w znaczeniu tych dwóch pojęć jest znaczna! Słowa te powinny zatem być tłumaczone następująco: „w uciążliwym WYSIŁKU będziesz rodziła dzieci”. Takie nastawienie zmienia myślenie o porodzie i zbliża go do koncepcji W. Fijałkowskiego.

II

KONCEPCJA WŁODZIMIERZA FIJAŁKOWSKIEGO^♣

poród = ZADANIE DO WYKONANIA,

które kobieta ma wykonać jak najlepiej po to,

aby zminimalizować trudne doznania dziecka.

Zadanie to polega głównie na dobrym dotlenieniu dziecka, gdyż przerwy w dostawie tlenu do dziecka podczas skurczów macicy są dla niego głównym niebezpieczeństwem w trakcie porodu. Ma ono wtedy wrażenie zaciskania wokół siebie – macica kurczy się, co powoduje nacisk wód płodowych na dziecko ze wszystkich stron. W tym właśnie czasie – podczas skurczu – zakłócony jest dopływ tlenu do dziecka, gdyż nie następuje właściwy przepływ krwi przez łożysko. Kobieta ma więc za zadanie przeciwstawianie się temu niedotlenieniu i dostarczanie dziecku odpowiednich ilości tlenu. Dzieje się to na drodze dwóch konkretnych czynności, na których kobieta ma skupić całą swoją uwagę w I okresie porodu. Są to: odpowiednie oddychanie podczas każdego skurczu oraz relaksacja pomiędzy skurczami. Te dwie czynności stanowią podstawowe wyzwanie dla kobiety rodzącej – to jest jej zadanie do wykonania w I okresie porodu. Głównym jej zadaniem w II okresie porodu jest natomiast urodzenie dziecka tak, aby nie nastąpiło to zbyt gwałtownie, szczególnie jeśli chodzi o urodzenie główki, lecz z drugiej strony, aby przebiegło jak najsprawniej – poprzez współpracę rodzącej z własnym ciałem i z personelem medycznym, kierującym porodem. Mianowicie kobieta powinna przeć w odpowiednim rytmie oraz efektywnie. Jednocześnie pamiętając o właściwym oddychaniu, w celu zapobiegania niedotlenieniu dziecka.

W koncepcji tej stereotypowy lęk o siebie i dziecko przekształca się w troskę. Troska motywuje do działania. Błędne koło lękowe przeobraża się w koło konstruktywne:

1. Koncentracja na konkretnych czynnościach, które kobieta ma wykonać.

2. Minimalizowanie napięć podczas skurczów, dobre natlenienie dziecka i odprężenie pomiędzy skurczami.

3. Przebieg porodu, nad którym kobieta panuje.

4. Satysfakcja z dobrze wykonywanego zadania, dalsza koncentracja – koło się zamyka.

 

Jeśli mimo stosowania tego koła, pojawia się napięcie emocjonalne, może ono prowadzić do napięcia mięśniowego. Jednak poprzez świadome odprężenie mięśni, uzyskujemy równowagę emocjonalną. Mechanizm ten działa bowiem w dwie strony. Kobieta powinna być świadoma tych trzech mechanizmów – błędnego koła, koła konstruktywnego oraz związku pomiędzy napięciem czy rozluźnieniem mięśniowym a emocjonalnym, aby właściwie wykorzystywać lub unikać tych mechanizmów podczas porodu.

Ważnym elementem koncepcji W. Fijałkowskiego jest zupełne wyeliminowanie z terminologii pojęcia „bóle porodowe” i zastąpienie ich określeniem właściwym fizjologicznie przez „skurcze”. I tak oto poród jawi się nam jako działanie w kierunku minimalizowania napięć, wynikających ze skurczów macicy, a nie jako bierne znoszenie bóli porodowych. Uwagi powyższe dotyczą głównie okresu I, który z racji swych właściwości szczególnie podatny jest na interpretowanie go w sposób błędny – jako czas rozwierania, w którym kobieta w stereotypowym podejściu jeszcze „nic nie robi”, prócz znoszenia bóli – w przeciwieństwie do aktywnie odbieranego II okresu porodu, gdzie kobieta wykonuje ciężką pracę w postaci parcia. Tymczasem również I okres porodu to czas ciężkiej pracy – jeśli kobieta jest nastawiona odpowiednio. Cały wysiłek porodu porównywany jest przecież z wysiłkiem, jaki odpowiada marszowi na 30 km. Wysiłek ten, w konkretny sposób dotyczy również I okresu porodu i tak powinien być przeżywany – jako zadanie do wykonania.

Kobiety podczas porodu nie powinno zniechęcać „nieprawidłowe” zachowanie innych kobiet, rodzących razem z nią na tej samej sali (na szczęście coraz więcej porodówek zapewnia kobiecie salę pojedynczą- i takie porodówki warto wybierać!). Prawidłowy poród, wyuczony i świadomy, traktowany jako zadanie, jest porodem „cichym”. Jak pisze W. Fijałkowski, „uwolnienie od własnych doznań czyni kobietę zdolną do wczuwania się w nieme doznania dziecka. Kobieta musi rodzić w ciszy, aby „usłyszeć” życzenia dziecka i wyjść im na przeciw.”^♣Kobieta skupia się na pracy, jaką ma do wykonania, nie traci energii na niepotrzebne jęki czy krzyki. Rodzące obok niej kobiety, jeśli nie były odpowiednio przygotowane, biernie poddają się bólowi, krzycząc lub jęcząc. Z przeprowadzonych badań wynika^♣, że kobieta przygotowana do porodu, nie zostaje przez te „głośne” porody innych kobiet rozproszona, zniechęcona lub zestresowana, lecz mimo tego jest w stanie efektywnie wykonywać swoją pracę. Jej zadaniem jest odciąć się od wszelkich wpływów zewnętrznych, a skoncentrować swą uwagę na sobie i swoim dziecku, przez właściwe wykonywanie wyuczonych czynności. Również zmieniający się czy nieżyczliwy personel medyczny nie wpływa na zachwianie się pełnej zaangażowania postawy kobiety. Ona skupia się bowiem na wyuczonej metodzie. Warto oczywiście starać się nawiązać życzliwy kontakt z personelem, gdyż ułatwia to współpracę. Fakt, który trzeba podkreślić jest taki, że to kobieta jest najważniejszą osobą w kierowaniu i właściwym „rozegraniu” porodu – świadomym i samodzielnym, nie personel szpitalny. Poród postrzegany jest jako kulminacyjne wydarzenie macierzyńskie.

III

ROLA MĘŻA,

KONIECZNOŚĆ PRZYGOTOWANIA SIĘ DO PORODU ORAZ DOZNANIA DZIECKA

W koncepcji Fijałkowskiego także mąż jest czynnie zaangażowany w poród. Jednak zarówno właściwe zaangażowanie kobiety rodzącej, jak i jej męża, wymaga konkretnego przygotowania się. Pomijając podstawowe aspekty tego przygotowania (takie jak miłość i wzajemny szacunek małżonków, przyjęcie z miłością ich dziecka od momentu samego poczęcia, troska o dobry jego rozwój podczas miesięcy ciąży poprzez właściwy tryb życia, odżywiania itp., wsparcie ze strony męża, jego wyrozumiałość dla żony w często trudnych dolegliwościach ciążowych i jego pomoc wobec niej na codzień), skupimy się tutaj na przygotowaniach bliższych do porodu. Obejmują one teoretyczne zapoznanie się z przebiegiem porodu, zalecanymi pozycjami w poszczególnych jego etapach, sposobach łagodzenia napięć. Przygotowanie to uzyskuje się poprzez lekturę odpowiednich książek, dbanie o dobrą kondycję fizyczną przez odpowiednio dobrane ćwiczenia gimnastyczne i aktywność ruchową, naukę odpowiedniego oddychania oraz relaksu potrzebnego do dobrego rozegrania porodu. Umiejętności takie można nabyć w szkołach rodzenia, dostępnych obecnie we wszystkich większych miastach Polski, a w razie niewystarczających informacji zdobytych w danej szkole (niestety nie wszystkie szkoły kładą wystarczający nacisk na szczegółową naukę relaksu oraz sposobów oddychania w poszczególnych fazach porodu), z lektury książek W. Fijałkowskiego.

Przygotowanie takie najlepiej rozpocząć około siódmego miesiąca ciąży, jednak wedle starego powiedzenia „lepiej późno niż wcale”, tak więc nie należy jej nie podejmować, jeśli dowiadujemy się o niej później, lecz trzeba wówczas zwiększyć intensywność nauki, aby zdążyć do porodu. Gimnastyka dla kobiet ciężarnych powinna być wykonywana codziennie przez około 15 – 20 minut. Na naukę relaksu najlepiej jest poświęcić również 15 minut dziennie. Ćwiczenia oddechowe natomiast wykonywać należy częściej, lecz krócej (klika razy dziennie po parę minut), aby zapobiec zawrotom głowy, które mogą pojawić się w początkach nauki – z braku przyzwyczajenia; w różnych pozycjach – takich, jakie można przyjmować podczas porodu. Ćwiczenia oddechowe należy także wykonywać przy każdej sposobności, gdy pojawiają się jakiekolwiek przedporodowe skurcze macicy, czy twardnienie brzucha (często przy zmianie pozycji), obserwując przy tym efektywność oddychania – ustępowanie napięcia.

Rola męża w bliższym przygotowaniu do porodu powinna opierać się na towarzyszeniu żonie tak, aby sam stał się specjalistą w dziedzinie oddychania i relaksu, w dziedzinie teorii na temat przebiegu porodu i sposobów łagodzenia napięć, po to, aby był jej instruktorem, kierownikiem podczas porodu. Wtedy właśnie ona potrzebuje jego pomocy w ogromnej mierze. Potrzebuje jej zwłaszcza po to, aby nie zagubić się, aby nie stracić kontroli nad skurczami. Mąż pomaga jej więc oddychać podczas skurczów, informuje ją o początku skurczu i szczycie napięcia skurczowego oraz obserwuje i kontroluje tętno płodu, posługując się interpretacją szpitalnej aparatury (dotyczy to chwil, w których kobieta podłączona jest do KTG, ale jeśli krępuje to jej ruchy, lepiej aby nie trwało to cały czas, jeśli nie istnieje taka potrzeba; warto też poprosić personel medyczny, aby KTG było przeprowadzane na siedząco, jeśli w pozycji leżącej odczuwalność skurczów jest bardziej dokuczliwa), jest jej rzecznikiem wobec personelu medycznego, pomaga jej się zrelaksować, przyjąć odpowiednią pozycję, wykonuje masaż, mówi słowa otuchy, trzyma za rękę, przypomina o właściwym oddychaniu, przecina pępowinę itp.

Podsumowaniem tej części rozdziału niech będą słowa samego W. Fijałkowskiego:

„Przygotowana kobieta rozumie proces porodowy. Oddycha zgodnie z falą skurczową. W trudnych chwilach mąż pomaga jej odzyskać kontakt z rzeczywistością. Przez cały czas ułatwia utrzymanie rytmu współpracy, chwali, umożliwia małżonce zachować nienaruszoną osobowość. Do tej roli on ma najlepsze kwalifikacje. […] On jest trenerem, podporą i przekazicielem informacji lekarskiej. […] Mąż dzieli jej radość, zachwyt i poczucie wypełnienia, gdy dziecko się rodzi.”^♣

„Tak więc poród ukazuje się jako zadanie, w którym świadome, czynne i sprawne uczestnictwo obojga rodziców daje im szansę przeżycia wielkiej przygody, zaś dziecku – szansę wejścia w ten nowy, nie znany świat jak najłagodniej, z wyłączeniem dających się uniknąć urazów fizycznych i psychicznych.”^♣

Ten drugi cytat zwraca szczególną uwagę na ważność jak najdelikatniejszego przejścia dziecka ze świata wewnątrzmacicznego, gdzie spędziło ono pierwszy okres swojego życia, do świata zewnętrznego.

Dlatego też podczas porodu, oprócz ogromnego znaczenia dobrego oddychania, relaksacji i odpowiedniego parcia, należy zwrócić uwagę na następujące sprawy:

1. Po porodzie dziecko powinno zostać z matką jak najdłużej, a nie być zabrane dla dokonania rutynowych czynności, jak badania czy kąpiel. Czynności te można wykonać później, a pierwsza godzina spędzona razem z matką jest bezcenna z wielu powodów:

• W 20 – 30 min. po porodzie następuje pierwszy szczyt odruchu ssania u noworodka (drugi szczyt – 40 godz. po porodzie). Należy to więc wykorzystać do nauki karmienia oraz z tego powodu, iż właśnie mleko pierwszych dni po porodzie daje dziecku dużą ilość przeciwciał odpornościowych.

• Kobieta, która przez godzinę po porodzie ma kontakt z dzieckiem, szybciej regeneruje siły, szybciej następuje obkurczanie macicy w wyniku ssania przez dziecko piersi. Ma to również znaczenie w tworzeniu się więzi między matką a dzieckiem.

• Dziecko położone matce na brzuchu słyszy jej bicie serca, które jest dla niego znajome – zmniejsza się przez to jego szok porodowy.

• Dziecko „przyzwyczaja” się do bakterii znajdujących się na skórze matki, przez co staje się odporniejsze na te szpitalne.

2. Pępowina powinna zostać odcięta dopiero wtedy, kiedy skończy pulsować. Dzięki temu dziecko przeżywa mniejszy szok, gdyż nie od razu musi czerpać cały tlen z płuc.

3. Najlepsze warunki do wyjścia dziecka na świat to przyćmione światło oraz cisza. Również te elementy zmniejszają bowiem szok dziecka – unika ono wtedy rażącego światła i hałasu.

4. Jeśli kobieta rodziła z mężem, a dziecko pomimo wszystko zostaje „gdzieś” zabrane, może on towarzyszyć mu.

Co jeszcze przeżywa dziecko? Nagłe „zwiększenie” ciężaru ciała – poza wodami płodowymi nie działa już prawo Archimedesa – nagłe ochłodzenie oraz wdzierające się do płuc powietrze.

IV

ZABIEGI NADUŻYWANE PRZEZ PERSONEL MEDYCZNY

W XXI-wiecznej Polsce coraz więcej dobrego dzieje się w dziedzinie położnictwa, czego z pewnością jednym z prekursorów był W. Fijałkowski. Dziś ważną rolę odgrywa m.in. Fundacja „Rodzić po ludzku” i zwrócenie uwagi na zalecenia WHO. Jednak mimo tych przemian wciąż wiele zabiegów wykonuje się niepotrzebnie, rutynowo, a często ma to szkodliwy wpływ na przebieg porodu lub na stan kobiety i dziecka. Oczywiście zdarzają się przypadki, w którym zastosowanie tych zabiegów jest konieczne i korzystne, ale tylko wtedy, gdy istnieją ku temu konkretne potrzeby medyczne. Dlatego kobieta zawsze powinna dopytywać się w jakim celu stosowany jest dany zabieg, a jeśli okazuje się, że nie służy on żadnej konieczności, ma prawo spróbować go uniknąć. Do takich czynności należą m.in.: sztuczne przebijanie błon płodowych, wywoływanie lub przyspieszanie porodu, nacinanie krocza oraz cesarskie cięcie bez wystarczających powodów medycznych.

Jeśli nie istnieją ku temu wskazania medyczne, niekorzystne jest sztuczne przebijanie pęcherza płodowego oraz stosowanie środków wywołujących czy przyspieszających akcję porodową – np. sztucznej oksytocyny. Może to utrudnić panowanie nad skurczami, wprowadzić dezorientację kobiety. Owszem poród przebiega wtedy szybciej, lecz skurcze są mocniejsze i trudniejsze do opanowania.

Również nacinanie krocza często stosowane jest bez prawdziwej potrzeby, rutynowo, a jeśli nie jest to rzeczywiście potrzebne, nie niesie ze sobą wystarczających korzyści:

• wbrew utartym opiniom, nacięcie nie chroni przed późniejszym wypadaniem narządów rodnych, nie chroni pochwy przed pęknięciem czy naciągnięciem;

• jest uszkodzeniem ciała, odpowiadającym pęknięciu II stopnia (zwykle przy porodach bez nacinania krocze pozostaje nienaruszone lub następuje odarcie czy pęknięcie I stopnia);

• pęknięcie łatwiej się goi niż nacięcie;

Można częściowo wpłynąć na ochronę krocza przed rozdarciem czy na konieczność jego nacięcia, przez konkretne sposoby ochrony krocza w czasie ciąży (najlepiej przez trzy miesiące przed porodem):

• ćwiczenie mięśni Kegla (dna miednicy),

• masaż krocza:

„Wykonuj masaż krocza – regularnie, już od połowy ciąży. Uwaga! W przypadku infekcji pochwy nie stosuj masażu, aż do wyleczenia. Najwygodniejsze pozycje, to klęk na jednym kolanie z drugą nogą lekko odwiedzioną i stopą opartą o podłogę, albo pozycja stojąca z nogą opartą, np. o krzesło. Do masażu używaj naturalnych olejów, np. z oliwek, kiełków pszenicy lub słodkich migdałów. Odrobinę olejku rozgrzej w dłoniach. Jednym palcem nanieś olejek na obszar wejścia do pochwy i na wargi sromowe od wewnątrz, i wykonuj delikatne ruchy okrężne wokół pochwy. Gdy śluzówka wchłonie olejek, włóż opuszkę palca do pochwy i uciskaj jej dolny brzeg (w kierunku odbytu) w środku i na zewnątrz, do momentu, w którym poczujesz pieczenie. Nie naciskaj więcej, poczekaj, aż pieczenie ustanie. W ten sposób zwiększasz swoją odporność na ból i uczucie rozciągania w okolicach pochwy. Masaż wykonuj regularnie w ten sam sposób przez kilka dni, a następnie dołącz do masowania drugi palec. W zależności od samopoczucia dojdź do masowania czterema palcami – wtedy krocze może się rozciągnąć już do 2/3 wielkości główki noworodka.”^♣

Następnie ważnym jest, aby sam poród kierowany był przez położną z naciskiem na ochronę krocza

• • nie zbyt intensywne parcie,

  • parcie w pozycji pionowej,

• • stosowanie okładów z ciepłej wody na krocze podczas przerw między skurczami II okresu porodu oraz masowanie krocza przez położną podczas skurczów partych.

W każdym przypadku warto po prostu rozmawiać z lekarzem prowadzącym ciążę – jeszcze przed porodem – oraz z personelem medycznym kierującym porodem, po to, by kobieta świadoma była sensowności każdej sztucznej interwencji, a w razie braku konieczności, mogła jej uniknąć.

V

SKUTECZNOŚĆ ORAZ HASŁA SZKOŁY RODZENIA

W. FIJAŁKOWSKIEGO

Niektóre z wyników badań nad skutecznością metod szkoły rodzenia W. Fijałkowskiego^♣:

p.s. Sama teoria nie wystarczy oczywiście, więc zachęcam do zaopatrzenia się w te książki Fijałkowiskiego, które posiadają konkretne ćwiczenia do gimnastyki przedporodowej oraz nauki relaksu. A dla chcących poćwiczyć oddychanie przeponą (koniecznie niezbędna umiejętność dla wszystkich ciężarnych wybierających się na porodówkę!!!), polecam moje krótkie filmiki w poście “Co jest najważniejsze przy porodzie” (kliknij TU).

 

Wiele w nim wskazówek nie ma, ale przynajmniej można zobaczyć “gdzie ta przepona” i “jak ma to wyglądać”. A potem wziąć lustro – i do roboty! Powodzenia!

Źródła:

W. Fijałkowski

– Rodzi się człowiek, WDR, Włocławek 2006.

– U progu rodzicielstwa, WWKA, Wrocław 2003.

– Przygotowanie do naturalnego porodu, PZWL, Warszawa 1987.

– Szkoła rodzenia, PZWL, Warszawa 1977.

P. Spencer – Macierzyństwo. Ciąża i poród, BOSZ, 1998.

A. Deans – Ciąża. Poradnik dla rodziców, Muza, Warszawa 2009.

Dziecko i GW – Czekając na dziecko

www.rodzicpoludzku.pl

www.edziecko.pl

Przypisy: